Yöresel peynir tadı gezileri (cheese trails), bir coğrafyanın iklimini, bitki örtüsünü, hayvancılık geleneğini ve zanaatkârlığını duyulara tercüme eder. Peynir, yalnız bir gıda değil; mikrobiyolojinin, tarihsel üretim tekniklerinin, meracılığın ve kültürel…
Çiğ (raw) tatlılar; ısıl işlem görmemiş, fırın–ocak kullanımı gerektirmeyen ve çoğu zaman hurma–kuruyemiş–kakao–hindistan cevizi–tahin gibi malzemelerle kurgulanan tatlılardır. Yalnız “vegan” ya da “glütensiz” etiketleri nedeniyle popülerleşmediler; pratik hazırlık, soğuk saklama,…
Çay saati, kültürler arasında değişen ritüellerin paylaşılan bir ortak paydasıdır: küçük porsiyonlu tatlı–tuzlu atıştırmalıklar, sıcak içecekler, yumuşak sohbet ve “ara öğün” rahatlığı. Bu masum görünen saat dilimi, bir içerik üreticisi…
Zero Waste (sıfır atık) mutfağı, yalnızca artıkları değerlendirme fikrinden ibaret değil; alışverişten saklamaya, pişirmeden sunuma, hatta pazarlama ve topluluk yönetimine uzanan bir kültürdür. Bu kültür; gıda israfını azaltırken bütçeyi rahatlatır,…
Ramazan, yalnızca gün doğumundan gün batımına kadar uzanan bir oruç çizgisi değildir; ritim, paylaşım, denge ve topluluk üzerine kurulu bütüncül bir deneyimdir. Sofranın dönüşen temposu (sahur–oruç–iftar–teravih–gece atıştırmaları), içerik üreticisi için…
Meze de tapas da masaya “tek başına hükmeden bir ana yemek” fikrinden çok, paylaşmanın ritmi ile gelir. Küçük tabaklar, yudumluk içecekler, sohbetin hızına uyan porsiyonlar, bir akşamı çok sayıda tatla…
“Az malzemeli pratik tatlılar” yalnızca mutfakta zaman kazandıran bir trend değil; içerik üreticisinin büyüme motorudur. Neden? Çünkü bu tatlılar arama motorlarında yüksek niyetli sorgulara denk düşer (“3 malzemeli kek”, “fırınsız…
Festival yemekleri; bir toplumun mevsimle, tarihsel belleğiyle, ritüelleriyle ve toplumsal coşkuyla kurduğu ilişkinin sofradaki izdüşümüdür. Sokakta kızgın yağda cızırdayan hamur, meydanda kazan kaynatan aşçı, şenlik kortejini izlerken elde taşınan dürüm,…
Çiğ köfte, Türkiye’nin sokaklarından ev mutfaklarına, zincir dükkânlardan gurme menülere uzanan eşsiz bir gelenek. İster etsiz–vegan modern yorum olsun, ister bölgeler arası nüansları taşıyan klasik bulgurlu reçeteler; doğru teknik, hijyen…
“Papillote” (en papillote), Fransız mutfağında yiyeceğin ısıya dayanıklı kâğıt (ya da parşömen/folyo) içerisinde aromatiklerle birlikte kapalı bir zarfa alınarak, kendi buğusunda nazikçe pişirilmesi tekniğidir. Temel fizik yalındır: Kapalı bir sistemde,…
Kış mevsimi; evlerin penceresinde buğu, mutfakta tarçın ve karanfil kokusu, ellerde bir bardak sıcaklığın verdiği mikro-ritüeller demektir. Soğuk hava, kısa günler ve artan kapalı alan süreleri; bağışıklık, uyku kalitesi, enerji…
“Lezzet avcılığı”, klasik restoran listeleri ve turistik önerilerden farklı bir merakın adıdır: Bir şehrin sokak dokusunu, mahalle ritmini, mevsimlik pazarlarını, saklı lokantalarını ve gündelik sofralarını bir “yemek haritası” üzerinden okumak.…
Ramazan pidesi; Anadolu’nun en güçlü ortak ritüellerinden biri, sokaklarda yükselen susam–çörekotu kokusu, parmak izlerinin oluşturduğu geometrik desen ve iftar vaktinin dakik hassasiyetiyle bir zaman–mekân deneyimidir. Bir yandan un, su, tuz…